Blog

Γράμμα στη μαμά. Της αξίζει αυτή η γιορτή. Γιατί μας χάρισε και μας μύησε στο πιο σημαντικό απ’ όλα τα μαθήματα, την αγάπη.

Όταν το συναισθηματικό πλησίασμα μοιάζει απειλητικό. Νιώθοντας την απειλή μιας απόρριψης και μιας φυγής να είναι τόσο επώδυνη, κάπου ίσως μοιάζει προτιμότερο να απορρίπτουμε πρώτα εμείς.

Πόσο κοντά μπορούμε να πλησιάσουμε στον άλλο και πόσο μακριά χρειάζεται να είμαστε ώστε να βρούμε το δικό μας προσωπικό σημείο ισορροπίας μαζί του και να νιώθουμε καλά μαζί χωρίς να απειλούμαστε;

Γιατί είναι σημαντική η συνεδρία «κλεισίματος» όταν αποφασίζουμε να διακόψουμε τη θεραπεία μας;

Πως καταφέρνουμε ένα «μαζί» που να χωρά και τους δυο, που να αντέχεται και που να να μην είναι στατικό κι αμετακίνητο αλλά να εξελίσσεται, όπως εμείς;

Πως σπάμε έναν φαύλο κύκλο κουραστικών εμπειριών που μοιάζουν ίδιες; Πόσο συμμετέχουμε στην αναπαραγωγή τους; Πως αναμετριόμαστε με τη δύσκολη αλλαγή;

Εκδρομές, ταξίδια και καθημερινοί αντιπερισπασμοί. Πως φτιάχνουμε μια ζωή από την οποία χρειαζόμαστε να φεύγουμε; Στοχασμοί εν όψει των καλοκαιρινών διακοπών κι αποδράσεων.

Από οθόνη σε οθόνη, σε γρήγορα και τσιτάτα moto, σε γρήγορες συναντήσεις και συνοπτικές ενημερώσεις. Άραγε που και πως χωράει μέσα σ’ όλο αυτό μια πιο βαθιά προσωπική επικοινωνία;