Η σχέση με τη μαμά περνά από διάφορα στάδια και σηματοδοτείται από πολλά, βαθιά κι έντονα συναισθήματα. Κάποτε τα πράγματα είναι ή έστω μοιάζουν ήρεμα, κάποτε πάλι κάπως μπερδεύονται, τα όρια συχνά θολώνουν, άλλοτε μπορεί να απομακρυνόμαστε λίγο, ώσπου να δοκιμάσουμε να πλησιάσουμε ξανά ενώ αρκετά συχνά οι συγκρούσεις δίνουν ηχηρό «παρών». Είναι μια σχέση μοναδική και κεντρική στη ζωή μας.
Σήμερα, με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, θα «αφήσουμε» ένα παιδί να «μιλήσει» για τη σχέση αυτή. Γι αυτό, μοιραζόμαστε μαζί σας ένα γράμμα. Ένα γράμμα προς τη μαμά ενός μεγάλου πια παιδιού:
«Μανούλα μου, σ’ αγαπώ όσο ποτέ δεν σου είπα κι όσο ποτέ καμία λέξη δεν θα μπορέσει να χωρέσει. Όμως θέλω κι εσύ να καταλάβεις ότι είναι πάντα πολύ δύσκολο για ένα παιδί (μικρό ή μεγάλο) να αποδεχτεί τις ατέλειες ενός προσώπου τόσο κεντρικού, σημαντικού και κυρίαρχου όσο η μαμά, που εκπροσωπεί πάντα την αρχή και την ευλογία της ίδιας του της ζωής. Αλλά κάθε παιδί πάντα θέλει και προσπαθεί να φτιάξει αυτή τη σχέση με τρόπο που να μπορεί να την έχει κοντά, όχι μόνο ως παιδί αλλά ως ενήλικας πια. Πάντα θέλουμε τη μαμά μας κοντά. Είναι όμως αυτή η σχέση τόσο κοντινή, έντονη και ισχυρή που πολλές φορές μοιάζει παρεμβατική, φορτική και δύσκολα την αντέχουμε. Γι αυτό προσπαθούμε να βάζουμε όρια. Γι αυτό διαφωνούμε και το εκφράζουμε. Για να βρούμε τρόπους ώστε να αντέχουμε το πλησίασμα και να είμαστε ουσιαστικά κοντά, όπως χρειαζόμαστε και θέλουμε πάντα.»
Οι μανούλες δεν τα μπορούν ούτε και τ’ αντέχουν όλα. Δεν είναι τέλειες ούτε και πανίσχυρες, όπως ίσως κάποτε να πιστεύαμε. Όμως κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να γίνουν όλα τα παραπάνω. Κι ας μην τα καταφέρνουν. Τουλάχιστον όχι πάντα. Γι αυτήν τους την προσπάθεια, γι αυτή τη μοναδική προσφορά που με τόση αγάπη παρέχουν, τους αξίζει αυτή η γιορτή και ένα τεράστιο μπράβο! Όχι γιατί τα κατάφεραν όλα αλλά γιατί προσπάθησαν και προσπαθούν τόσο σκληρά! Γιατί μας χάρισαν και μας μύησαν στο πιο σημαντικό απ’ όλα τα μαθήματα, την αγάπη.