«Μ’ έχεις κλείσει σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούω τη φωνή σου χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα λόγια σου. Τον τελευταίο καιρό έχεις χαθεί… Η τελευταία εβδομάδα ήταν άθλια. Βλέπεις, μόλις δεν είναι ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τίποτε δε γίνεται.» Γιώργος Σεφέρης, Γράμματα στη Μαρώ, [Πηγή: www.doctv.gr]
Υπάρχουν στιγμές που παρότι είμαστε καλά μέσα σε μια σχέση και θέλουμε να είμαστε εκεί, νιώθουμε κάπως να πιεζόμαστε, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Κάποτε μπορεί να νιώθουμε μια μικρή δυσαρέσκεια και κάποτε να φτάνουμε να ασφυκτιούμε, να νιώθουμε παγιδευμένοι μέσα σε μια σχέση που, κατά τ’άλλα, επιθυμούμε.
Οι αφορμές γι αυτό μπορεί να είναι πολλές. Λίγα λόγια παραπάνω που μπορεί να μας θυμήσουν κάτι προσωπικό που μάλλον αποφεύγουμε, όταν επανειλημμένα λησμονούμε να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας που μας γεμίζουν και μας εκφράζουν, όταν ξεχνάμε να αφήσουμε προσωπικό χώρο στο ταίρι μας αλλά και σ’εμάς τους ίδιους, όταν το μαζί έχει γίνει τόσο πληθωρικό που σα να μην ξεχωρίζουμε.
Κι από την άλλη, είναι άλλες φορές που κάτι τέτοιο μοιάζει αποπνικτικό και τρομακτικό και σαν το να πλησιάσουμε κάποιον πολύ να είναι με κάποιον τρόπο απειλητικό. Είτε γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να χάσουμε τον εαυτό μας, είτε γιατί φοβόμαστε ότι δεν θα αντέξουμε να χάσουμε κάποιον αφού επιτρέψουμε να δεθούμε μαζί του, είτε γιατί αν στηριχθούμε σε κάποιον κι έρθουμε πολύ κοντά, οι ισορροπίες που μέχρι στιγμής υπάρχουν στην ευρύτερη ζωή μας θα διαταραχθούν και θ’αλλάξουν απρόβλεπτα και άρα με τρόπο που διαφεύγει από τον απόλυτο έλεγχό μας, είτε για πολλούς ακόμα πολύ προσωπικούς για τον καθένα λόγους.
Πόσο κοντά τελικά μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιον και πόσο μακριά χρειάζεται να είμαστε, ώστε να βρούμε το δικό μας προσωπικό σημείο ισορροπίας μαζί του και να νιώθουμε καλά μαζί χωρίς να απειλούμαστε; Οπότε κουβεντιάζουμε τέτοια θέματα στο δωμάτιο της ψυχοθεραπείας, στην πραγματικότητα αναφερόμαστε στα όρια. Γιατί στις σχέσεις χρειάζεται να υπάρχουν όρια, ώστε να υπάρξει ο χώρος για να πλησιάσουμε ουσιαστικά.
Κι όταν δουλεύοντας πάνω στα όρια μας, αρχίζουμε να αποκτούμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ότι μπορούμε να θέσουμε όρια για εμάς, ότι μπορούμε να φροντίσουμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τότε μπορούμε πραγματικά να επιτρέψουμε στους άλλους να μας πλησιάσουν. Τότε είναι που μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί γιατί είναι τότε που μπορούμε να αναγνωρίσουμε όταν κάτι ξεπερνά τα δικά μας όρια κι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Οπότε δεν χρειάζεται πια να στεκόμαστε σε απόσταση από τους άλλους. Μπορούμε να είμαστε κοντά γιατί μπορούμε να διακρίνουμε πια τι είναι αποδεκτό για μας και τι όχι και έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ότι μπορεί να λάβει δράση πάνω σ’αυτό. Μπορούμε πια να πλησιάσουμε γιατί καταλαβαίνουμε τα όρια μας και μπορούμε να τα θέσουμε για μας.
από τη Μαρήλια Τσαχάλη,
Ψυχολόγο, Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλο