«Ελα φύγαμε πες,
πάμε τώρα όπου θες,
πάμε όπου μας βγάλει»
(από το τραγούδι «Κυριακή εκδρομή», στίχοι/ μουσική/ ερμηνεία Κ. Μαραβέγια)

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά κι οι υψηλές θερμοκρασίες φτιάχνουν ένα πλαίσιο σχεδόν ιδανικό για αποδράσεις νοερές ή και ρεαλιστικές. Τι γίνεται όμως όταν αυτές δεν επαρκούν για να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας; Τι είναι αυτό από το οποίο θέλουμε βαθύτερα να ξεφύγουμε; Έστω και για λίγο.

Ύστερα από πολλές ώρες πίεσης στη δουλειά, το σπίτι ίσως φαντάζει καταφύγιο κι άλλες φορές ίσως αποτελεί ακόμα ένα πεδίο εντάσεων. Καριέρα, νοικοκυριό, εκπαίδευση, έξοδα, σχέσεις, όλα να τρέχουν με ρυθμούς ταχείς και οι προτεραιότητες πολλές φορές να γίνονται δυσδιάκριτες. Αλλά να συνεχίζουμε να δίνουμε το «παρών» και να λειτουργούμε, κάποτε επιφανειακά, σχεδόν μηχανικά και κάποτε πιο ουσιαστικά. Η συνάντηση μέσα σε μια σχέση άλλοτε μπορεί να γίνεται αβίαστα και ουσιαστικά κι άλλοτε να μοιάζει περιοριστική και να θέλουμε να την κρατήσουμε μακριά.

Και τότε έρχεται η ευκαιρία των τόσο θελκτικών αποδράσεων. Απόδραση από τη δουλειά, από το σπίτι, από τις σχέσεις, από τις υποχρεώσεις, από τη φορτική ρουτίνα. Μια ανάσα μέσα από ταξίδια, απομόνωση, φαντασία, κατανάλωση αγαθών, σχέσεις φιλικές ή και ερωτικές, ο,τιδήποτε μοιάζει διαφορετικό. Οι επιλογές είναι πολλές και ίσως πρόσκαιρα και βοηθητικές. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η φυγή γίνεται μια αναγκαία συνήθεια; Πως φτιάχνουμε μια ζωή από την οποία χρειάζεται να αποδρούμε για να αντέχουμε; Από τι προσπαθούμε ουσιαστικά να ξεφύγουμε; Μπορούμε αυτές τις αποδράσεις να τις μοιραζόμαστε με τους αγαπημένους μας ή προτιμάμε να τις βιώνουμε με καινούρια πρόσωπα ή ίσως πιο μοναχικά;

Σαφώς τα αναζωογονητικά διαλείμματα είναι σημαντικά και αναγκαία για να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας. Μήπως όμως κάποιες φορές κουβαλούν και κάτι παραπάνω από μια απλή επαναφόρτιση; Μέσα στην περίοδο των καλοκαιρινών μας αποδράσεων, ίσως μας δίνεται μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε πόση ανοχή έχουμε χωρέσει στην καθημερινότητα μας, πως, πότε και με ποιους γεμίζουμε τις μπαταρίες μας. Άραγε με τους τρόπους που μέχρι τώρα επιλέγουμε, γεμίζουν πράγματι οι μπαταρίες ή μήπως χρησιμοποιούμε πιο πολύ αντιπερισπασμούς για να αποφύγουμε κάτι που μας δυσκολεύει; Από τι ή ποιον παίρνουμε απόσταση και σε τι πλαίσια, πρόσωπα και σχέσεις επιστρέφουμε; Μήπως η φυγή γίνεται κάποτε τρόπος για να ζούμε; Και τελικά τι χρειαζόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να χωράμε στην καθημερινότητα και τις σχέσεις μας;

από τη Μαρήλια Τσαχάλη,
Ψυχολόγο, Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλο