The child is grown
The dream is gone
I have become comfortably numb
(απόσπασμα τραγουδιού των Pink Floyd, με τίτλο «Comfortably Numb», μουσική: D. Gilmour, στίχοι: R. Waters)
Καμία φορά η ακινητοποίηση στα τωρινά εγκλωβιστικά ζητήματα μοιάζει πιο προσιτή από την αλλαγή. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δυσκολευόμαστε τώρα αλλά ότι μας είναι πιο γνώριμη, πιο ασφαλής η παρούσα κατάσταση από μια αλλαγή προς άγνωστη κατεύθυνση. Όσο επώδυνο και κουραστικό κι αν είναι αυτό που βιώνουμε για πολλοστή φορά, μοιάζει σχεδόν σα να μας μαγνητίζει, σαν με κάποιο τρόπο να μας τραβάει κοντά του. Δεν είναι μόνο ένας φόβος απέναντι στην αλλαγή αλλά και μια τάση να πάρουμε ξανά τον πεπατημένο δρόμο. Κι αυτό συμβαίνει πιο εύκολα, πιο αβίαστα έναντι της επιλογής του διαφορετικού, που είναι φρέσκο αλλά και ξένο μαζί.
Σιγά σιγά μέσα στην ψυχοθεραπεία, αρχίζουμε να παρατηρούμε αυτά τα σχήματα που συχνά στη ζωή μας επαναλμβάνουμε. Παρατηρούμε τη σημασία τους, τη θέση τους μέσα στην οικογενειακή ιστορία αλλά και τη δική μας ενεργό συμμετοχή στην αναπαραγωγή τους. Έτσι, σιγά σιγά καταλαβαίνουμε το προσωπικό νόημα αυτής της επανάληψης ιδίων μοτίβων αλλά και τον ρόλο μας και την ευθύνη μας μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία. Σταδιακά αρχίζουμε να διακρίνουμε έστω την ύπαρξη ενός άλλου εναλλακτικού τρόπου (ή και περισσότερων). Κι ύστερα δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε ο εναλλακτικός τρόπος που αρχίζει να αχνοφαίνεται, να γίνει πιο ευδιάκριτος, μέχρι τελικά να μοιάζει εφικτός και ρεαλιστικός.
Ξεκινάμε ψάχνοντας μια ιδέα διαφορετική και συνεχίζουμε να αναζητούμε τρόπους, με τους οποίους αυτή η ιδέα μπορεί να υλοποιηθεί, όσο δύσκολο κι άβολο και αν μπορεί να είναι κάτι τέτοιο στην αρχή.
από τη Μαρήλια Τσαχάλη,
Ψυχολόγο, Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλο